خانم حسيني نبايد اين حس رو داشته باشين . يادمه يه زماني يه بنده خدايي که خيلي فهيم بود مي گفت مهمتر از خود ازدواج ، خود شمايي ، که بايد روي خودت کار کني .مي گفت بيست و اندي سال عادت کردين به اينکه خودتون محور باشين نه ديگري .عادت کردين به من نه ما . اول بايد اين من رو ما کني بعد ازدواج کني .شما و من نوعي و هر کسي بايد قبل از ازدواج يه سري باورهاشو که عمدتا ناشي از "من" هست عوض کنه .اگر به خدا و دين عزيزمون اسلام ايمان داريم بايد طبقش عمل کنيم و طوري رو خودمون کار کرده باشيم که اگر دين جايي مطابق ميلمون نبود نه تنها اجراش کنيم بلکه ناراحت هم نشيم .خدا اولويت رو توي هر کاري به پدر و مادر آدم داده .شما مي گي من اگر همسرم اينکارو بکنه ناراحت ميشم .شمايي که مثلا نهايتا دو سه ساله ازدواج کردين . قبول . اما خوب نمي گين اون مادر بنده خدا که بيست و اندي ساله بچه رو بزرگ کرده و باش مانوس شده از اون کار بچش چقدر ناراحت ميشه ؟؟ تازه اينو اضافه کنين به اين ناراحتي اي که مادره پيش خودش ميگه بچم زن گرفت منو فراموش کرد .اين براي يه مادر که عمدتا زمان ازدواج بچش پير هست يه نقطه پايان نيست ؟ ماسيده شدن خستگي و خون دل خوردن بيست و خورده اي سال بزرگ کردن بچه نيست ؟ لطفا به ما فکر کنيم نه به من .من بچه ننه نيستم و زياد هم رابطم با پدر و مادرم خوب نيست اما يه حقايقي هست که نمي تونه آدم انکارشون کنه .ببخشيد طولاني شد ..